Creación da Gallaecia

A cohesión social e territorial definida polos celtas no territorio galaico manteríase durante toda a romanización. Unha importante aportación sería a infraestructura viaria composta de pontes e calzadas. Ao longo destas vías había mansións e estacións de descanso para as tropas, que foron a orixe de numerosas vilas. As vías principais eran catro e enlazaban as cidades fundadas por Augusto co resto dos dominios romanos. Estas tres cidades, Lucus Augusti (Lugo), Bracara Augusta (Braga) e Asturica Augusta (Astorga), quedarían unificadas baixo unha única provincia: Gallaecia. Foi durante esta época cando a Gallaecia alcanzou as suas máximas fronteiras, chegando polo oriente ata as fontes do río Ebro.
A romanización da cultura galaica produciuse tamén na lingua e a relixión. Aínda que na lingua o sustrato gaélico orixinal acabaría disolvéndose no latín, mantivéronse as raíces de topónimos e antropónimos. No caso da relixión, o fenómeno foi o contrario.

Fonte:

1. Internet

Wikipedia

Evolución da Gallaecia

Unha vez finalizados os enfrontamentos bélicos, iniciouse unha fructífera romanización que prolongaríase durante os seguientes catro séculos, iniciándose oficialmente entre os anos 64 e 70 cando Vespasiano converte en pobo romano aos 451.000 gallaicos. Desta forma, os castros transformaríanse nas villaes e a poboación incorporaría as novas tecnoloxías, como a arquitectura, a agricultura baseada no arado, o Dereito romano ou a minería. Neste último aspecto cabe destacar o sistema de extracción de metais denominado ruina montium, que consistía en excavar túneles nos montes, polos que se introducía de golpe a auga de embalses preparados ao efecto, reventando o monte e rescatando augas abaixo os minerais valiosos (específicamente, o ouro).

Fonte:

1. Internet

Wikipedia

Monte Medulio

As esporádicas expedicións romanas non conseguían internarse máis en territorio galaico, sendo a única significativa a de Publio Licinio Craso. Xulio César foi designado Propraetor da Hispania Ulterior. No ano 61 a. C. retoma o avance cara o norte, penetrando na rexión lusitana situada entre os ríos Tajo e Douro, e de forma personal conduce unha incursión marítima que arrivaría a Brigantium. Non obstante, o interior do territorio galaico continúa unha resistencia que recrudécese na súa última etapa durante a campaña de César Augusto entre os anos 39 ao 24 a. C., da que sería o seu exponente máis significativo a batalla do Monte Medulio, na que os últimos guerreiros resistentes suicidáronse durante o sitio. Aínda hoxe a situación xeográfica do Monte Medulio é controvertida.Uns sitúano no concello de Lena ou no Picu Cervera, en Asturias.Outros cerca do Bierzo. Sen embargo Pulo Orosio sitúano cerca do Miño. Tamén o xesuíta Eutimio Martino sitúao na Serra de Peña Sagra, en Cantabria. Isto impediría a declaración da Pax Romana ata o ano 23 a. C., se ben a resistencia proseguiría nas áreas fronteirizas astures e cántabras ata o 19 a. C.

Fonte:

1. Internet

Wikipedia