Creación da Gallaecia

A cohesión social e territorial definida polos celtas no territorio galaico manteríase durante toda a romanización. Unha importante aportación sería a infraestructura viaria composta de pontes e calzadas. Ao longo destas vías había mansións e estacións de descanso para as tropas, que foron a orixe de numerosas vilas. As vías principais eran catro e enlazaban as cidades fundadas por Augusto co resto dos dominios romanos. Estas tres cidades, Lucus Augusti (Lugo), Bracara Augusta (Braga) e Asturica Augusta (Astorga), quedarían unificadas baixo unha única provincia: Gallaecia. Foi durante esta época cando a Gallaecia alcanzou as suas máximas fronteiras, chegando polo oriente ata as fontes do río Ebro.
A romanización da cultura galaica produciuse tamén na lingua e a relixión. Aínda que na lingua o sustrato gaélico orixinal acabaría disolvéndose no latín, mantivéronse as raíces de topónimos e antropónimos. No caso da relixión, o fenómeno foi o contrario.

Fonte:

1. Internet

Wikipedia

Evolución da Gallaecia

Unha vez finalizados os enfrontamentos bélicos, iniciouse unha fructífera romanización que prolongaríase durante os seguientes catro séculos, iniciándose oficialmente entre os anos 64 e 70 cando Vespasiano converte en pobo romano aos 451.000 gallaicos. Desta forma, os castros transformaríanse nas villaes e a poboación incorporaría as novas tecnoloxías, como a arquitectura, a agricultura baseada no arado, o Dereito romano ou a minería. Neste último aspecto cabe destacar o sistema de extracción de metais denominado ruina montium, que consistía en excavar túneles nos montes, polos que se introducía de golpe a auga de embalses preparados ao efecto, reventando o monte e rescatando augas abaixo os minerais valiosos (específicamente, o ouro).

Fonte:

1. Internet

Wikipedia

Monte Medulio

As esporádicas expedicións romanas non conseguían internarse máis en territorio galaico, sendo a única significativa a de Publio Licinio Craso. Xulio César foi designado Propraetor da Hispania Ulterior. No ano 61 a. C. retoma o avance cara o norte, penetrando na rexión lusitana situada entre os ríos Tajo e Douro, e de forma personal conduce unha incursión marítima que arrivaría a Brigantium. Non obstante, o interior do territorio galaico continúa unha resistencia que recrudécese na súa última etapa durante a campaña de César Augusto entre os anos 39 ao 24 a. C., da que sería o seu exponente máis significativo a batalla do Monte Medulio, na que os últimos guerreiros resistentes suicidáronse durante o sitio. Aínda hoxe a situación xeográfica do Monte Medulio é controvertida.Uns sitúano no concello de Lena ou no Picu Cervera, en Asturias.Outros cerca do Bierzo. Sen embargo Pulo Orosio sitúano cerca do Miño. Tamén o xesuíta Eutimio Martino sitúao na Serra de Peña Sagra, en Cantabria. Isto impediría a declaración da Pax Romana ata o ano 23 a. C., se ben a resistencia proseguiría nas áreas fronteirizas astures e cántabras ata o 19 a. C.

Fonte:

1. Internet

Wikipedia

A conquista de Galicia polos romanos

A cohesión social e territorial da cultura castrexa explica a extraordinaria resistencia dos galaicos á dominación romana, que se prolongou durante máis dun século cando esta xa se extendía polo resto da Hispania.

Así constátano diversas crónicas, como as de Orosio, que conta cómo no ano 137 a. C., o Praetor Décimo Xunio Bruto iniciou unha campaña de castigo debido as continuas incursións bélicas e de saqueo celtas na área romana lusitana. Por esta campaña, na que houbo de enfrentarse con 60.000 gallaicos no río Duero, volveu a Roma convertido en heroe, polo que foi chamado 'Gallaicus'. Nese mesmo ano, as lexións romanas chegarían ao río Limia, que ao identificalo ao río Lethes da mitoloxía romana, sólo puido ser cruzado cando o Praetor chamou polos seus nomes aos seus soldados para demostrar que non había perdido a memoria. O avance hacia o norte deteríase ao ano seguinte ao chegar ao río Miño, onde os gallaicos provocaron o repliegue romano cara o sur.

Fonte:



1. Internet



Wikipedia

Periodo romano

Ao acabar as Guerras Cántabras, incorporouse con parte dos novos territorios á provincia de Lustiania Ulterior, para pasar máis tarde á Tarraconense. Nese momento, a Gallaecia estaba formada por Lucensis e Bracarensis.
En 214 Antonino Caracalla creou a provincia Hispania por división da Tarraconense. Isto suporá que aos dous conventos galaicos añadiuselle o Asturicensis. A mediados do século IV a xa provincia Gallaecia vería incrementado o seu territorio cun novo convento, o Cluniacensis.
A comezos do século V a Gallaecia foi ocupada polos suevos e os alanos. Estos bárbaros estableceron reinos en territorio romano a través de pactos co poder imperial. O rey suevo Hermerico firmou un foedus co Imperio mediante o cal se convertía en federado de Roma, ocupando a provincia de Gallaecia e aceptando ao Emperador como o seu superior. A parte occidental da Gallaecia foi para os suevos e a oriental correspondeu aos alanos. Enfrentados ambos, Hermerico foi derrotado polos alanos nos montes Nerbasos.
Con elo, a antigua Gallaecia chegou o seu fin. O reino suevo quedaría restrinxido á Galicia actual, o norte de Portugal e extremo occidental de León, en tanto que o resto de territorio quedou baixo dominio visigodo ou das propias elites hispanorromanas.

Fonte:

1. Internet

Wikipedia

Gallaecia

Gallaecia foi orixinalmente o nome co que os romanos identificaron ao territorio situado no extremo noroccidental da Península Ibérica habitado por pobos indoeuropeos de lingua céltica denominados galaicos. Anos despois da culminación da conquista romana, coa nova división administrativa de Diocleciano, estivo formada polos conventos Lucensis, Bracarensis e Asturicensis. Co tempo, no século IV, a Gallaecia chegou a incluír o antigo conventus cluniacenesis, abarcando así todo o norte de Hispania. Independentemente da evolución territorial asociado a dito nome, este acabaría por derivar en lingua española ata nomear a actual Galicia, a pesar de non corresponderse ao antigo territorio romano.

Fonte:

1. Internet

Wikipedia